Μέχρι πριν λίγες μέρες έπαιζες αμέριμνο στους δρόμους! Τα παιχνίδια σου ήταν λιγοστά, όμως υπήρχαν γύρω σου πολλά παιδάκια! Και παίζατε αμέριμνα με μια αυτοσχέδια μπάλα ποδοσφαίρου! Τοποθετήσατε δυο πέτρες και φανταστήκατε ότι σας κοίταζαν χιλιάδες μάτια.
Μέχρι πριν λίγες μέρες γελούσες δυνατά, μέσα από τη ψυχή σου! Δεν σε τρόμαζε τίποτα. Ήξερες ότι η ζωή είναι δύσκολη, ο μπαμπάς και η μαμά δεν είχαν αρκετά χρήματα. Μια μέρα η δασκάλα σας έδειξε κάποια τεράστια σπίτια σε κάποια άλλη μακρινή χώρα. Της ζήτησες να σου χαρίσει την εικόνα και την έδειξες στον μπαμπά. Σου είπε ότι κάποια μέρα θα πάτε και εσείς σε ένα τέτοιο! Δεν τον πίστεψες,αλλά βαθιά μέσα σου ήθελες να τον πιστέψεις! Έκρυψες την εικόνα κάτω από το μαξιλάρι σου και κάθε βράδυ ονειρευόσουνα αυτό το μεγάλο σπίτι με κήπο και ένα σκύλο!
Μια μέρα εξομολογήθηκες στη δασκάλα σου ότι ήθελες να σπουδάσεις, ήθελες να γίνεις γιατρός. Ήθελες να βοηθάς τα άρρωστα παιδάκια ! Σου είπε να συνεχίσεις να προσπαθείς και ίσως μια μέρα να τα καταφέρεις! Από τότε ξεκίνησες να προσέχεις περισσότερο στην τάξη! Ήσουνα πιο προσεκτικός με τα μαθήματα σου.
Συνέχισες να ονειρεύεσαι τα βράδια μα το σκηνικό πολέμου, το σκηνικό της φρίκης τα ουρλιαχτά ήταν πιο δυνατά από το όνειρο σου! Αυτές τις μέρες πήγατε να κοιμηθείτε στο αγαπημένο σου σχολείο. Σας είπαν ότι εκεί θα υπάρχει περισσότερη ασφάλεια. Ο μπαμπάς δεν ήταν εκεί, ούτε ο μεγάλος σου αδερφός.
Έκλεισες τα μάτια και αποκοιμήθηκες με ένα όνειρο! Ήθελες να τελειώσει όλο αυτό, φοβόσουνα. Μια βόμβα έσκασε τόσο δυνατά άκουσες ουρλιαχτά,ευχήθηκες την ίδια στιγμή να ήταν όνειρο. Προσπάθησες να ανοίξεις τα μάτια σου, μα η σκόνη δεν σε άφηνε, έτσουζαν. Το αγαπημένο σου σχολείο δεν υπήρχε πια… Ούτε εσύ… Είχε γίνει συντρίμια, όπως και το όνειρο σου, όπως και η ψυχή σου!
Ήθελες να φωνάξεις δυνατά, να πεις το όνειρο σου σε όλους, μα δεν πρόλαβες. Ήσουν πλέον ψηλά, το μικρό σου κορμί ήταν καλυμμένο από σκόνες και συντρίμια από το παλιό σου σχολείο. Τι τραγική ειρωνεία, έκαναν φτερά τα όνειρα σου στο χώρο που σου έδινε φτερά!
Πλέον κανένας δεν μπορούσε να σε τρομάξει, ήσουν ψηλά, και έβλεπες τις ζωές των ανθρώπων να χάνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, τόσες ζωής σε μερικά κλάσματα δευτερολέπτου,τόσα όνειρα τόσες ελπίδες χάθηκαν…. Τόσα κομματιασμένα αθώα κορμιά που άλλοτε αγάπησες ή εσύ ή άλλοι. Τόσα όμορφα δημιουργήματα του Θεού που άλλοτε γεμάτα ζωή τώρα ήταν στοιβαγμένα στα δωμάτια θανάτου!
Το πιο πάνω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλα τα άμαχα θύματα βομβαρδισμών πολέμων.
