Είναι οι σημερινές σχέσεις περίπλοκες ή μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά και εμείς τα περιπλέκουμε;
Πόσες φορές έπιασες τον εαυτό σου να λέει με πίκρα: “δεν το περίμενα να μου φερθεί έτσι” ή “ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως μπόρεσε να φερθεί με αυτό τον τρόπο“; Σίγουρα άπειρες και η εξήγηση είναι απλή: καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με χιλιάδες άτομα, είτε στη δουλειά, είτε στο πανεπιστήμιο με τα οποία αναπτύσσουμε σχέσεις, ανταλλάσουμε απόψεις, περνάμε καλά, συνεργαζόμαστε. Νομίζουμε πως έχουμε μια άψογη επικοινωνία ώσπου μια μέρα κάποιος κάτι θα κάνει και μας φαίνεται πως έρχεται η γη ανάποδα! Η λέξη κλειδί της όλης υπόθεσης υπόκειται στην έννοια της φράσης “δεν περίμενα να φερθεί ο Α ή ο Β με αυτό το τρόπο“.
Το “δεν περίμενα” συνοψίζει όλο το νόημα της δικής μας απογοήτευσης από τα άτομα που θεωρούμαι ότι μας πρόδωσαν. Μπορεί να δείξαμε άπλετη εμπιστοσύνη σε ανθρώπους του στενού μας κύκλου και συνεργάτες, μπορεί να τους είχαμε θεοποιήσει στο μυαλό μας σε υπερβολικό βαθμό που όταν έρθει η στιγμή να βρεθούμε αντιμέτωπη με μια “νέα” πτυχή του χαρακτήρα τους (την οποία αγνοούσαμε) το αποτέλεσμα είναι να μένουμε έκπληκτοι από την στάση τους και ανήμποροι να κατανοήσουμε το πως δεν μπορέσαμε να προβλέψουμε τον πραγματικό τους εαυτό. Μήπως δεν είναι καθαρά φταίξιμο του άλλου; Μήπως έχουμε ίσως και περισσότερο μερίδιο ευθύνης; Η απογοήτευση είναι το αποτέλεσμα αυτής της τάσης να περιμένουμε συνεχώς πράγματα από τους άλλους. Μήπως όμως απαιτούμε πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούν να μας δώσουν; Σε ερωτικό, οικογενειακό και φιλικό επίπεδο, η αλληλεπίδραση μεταξύ 2 προσώπων είναι αναπόφευκτη, η υπερβολική όμως αλληλεπίδραση, το να χάνεις τον εαυτό σου μέσα στον άλλο θα φέρει σε κάποια φάση τη δική σου απογοήτευση και θυμό, συναισθήματα έντονα που δεν θα μπορείς να ελέγξεις, ακριβώς επειδή έχουμε την τάση να θυματοποιούμε τους εαυτούς μας και να διώχνουμε κάθε ευθύνη από πάνω μας όταν ο άλλος μας διαψεύδει με το χειρότερο τρόπο. Εγώ πάλι πιστεύω πως η ευθύνη είναι δική μας. Η απογοήτευση είναι απλά η άμυνα του οργανισμού μας να δεχθεί ότι έκανε λάθος που εμπιστεύτηκε το άτομο αυτό.
Όταν δίνεις πολλά πράγματα χωρίς να βλέπεις ανταπόκριση, δεν μπορείς να απαιτείς να ανάλογη μεταχείριση. Αν δεν είσαι σε θέση να δεχθείς πως ο άλλος που έχεις δίπλα σου σαν φίλος, αδερφός, σύζυγος ή ερωτικός σύντροφος δεν θα σου δώσει ποτέ όλα αυτά που περιμένεις ή να αποδεχθείς πως μόνο αυτά έχει να δώσει, τότε δεν κάνει να ζορίζεσαι και παράλληλα να πιέζεις και το δεύτερο άτομο. Όταν είναι προφανές πως δεν υπάρχει η ανάλογη αντιμετώπιση δεν μπορείς να απαιτείς από τον άλλο π.χ. να σου αφιερώνει πιο πολύ χρόνο όταν ξέρεις πως διαθέτει περιορισμένο ή και αν ακόμα μπορεί να διαθέσει δεν επιθυμεί να το κάνει. Ούτε και να απαιτείς να είναι πάντα εκεί για ‘σένα όταν τον χρειαστείς.
Το μόνο αποτέλεσμα είναι να μειώνεις τον εαυτό σου στα μάτια του άλλου και να απογοητεύεσαι αλλεπάλληλα. Το καλύτερο κα πιο απλό που έχεις να κάνεις είναι να αποστασιοποιηθείς και να κρατηθείς μακριά από ανθρώπους που δεν σε κάνουν ευτυχισμένο και που βλέπεις και μόνο σου πως δεν πρόκειται να λάβουν υπόψη τις δικές σου απαιτήσεις. Δεν είναι οι σχέσεις περίπλοκες, ο ανθρώπινος νους είναι που τείνει να περιπλέκει πρόσωπα και καταστάσεις και να μας ταλαιπωρεί ενώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Βασικά γίνονται πιο απλά όταν σταματήσουμε να αναλύουμε και να αναλώνουμε το χρόνο και την ενεργεία μας για πράγματα και ανθρώπους που δεν αξίζουν τελικά την αξία που τους δίνουμε. Γιατί εμείς επιλέγουμε ποιους θα έχουμε πλάι μας. Αν μας απογοητεύσουν προχωράμε παρακάτω, εξάλλου κανείς δεν είναι τέλειος . Κάθε δυσάρεστη κατάσταση είναι άλλωστε και ένα νέο μάθημα για εμάς. Στην προκειμένη περίπτωση το να μην δείχνουμε υπερβολική εμπιστοσύνη σε κανένα.
