Η υποκρισία είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο και ξεκινά σε ηλικίες που είναι ικανές να κατανοήσουν μια κατάσταση και πιστεύουν πως πρέπει να προστατέψουν τα προσωπικά τους στοιχεία και αισθήματα από τον έξω κόσμο. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό;
- Στους δημόσιους χώρους, όταν δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό και είμαστε αυθόρμητοι, μπορεί να παρεξηγηθούμε.
- Μερικές φορές, μιμούμαστε κάποιον που έχει καλύτερη φήμη ή είναι πιο γνωστός, γιατί θέλουμε να του μοιάσουμε.
- Δείχνουμε έναν διαφορετικό χαρακτήρα και, γενικά, έναν ψεύτικο μας εαυτό γιατί ντρεπόμαστε για το πώς είμαστε.
- Δεν συμπαθούμε κάποιον, αλλά του δείχνουμε κάτι τελείως διαφορετικό. Ο ίδιος πιστεύει πως όλα είναι καλά μεταξύ τους, αλλά όλοι οι υπόλοιποι ξέρουν την αλήθεια.
- Χαμογελάμε ενώ είμαστε χάλια, είμαστε σε μια κατάσταση που καταρρέουμε, αλλά όταν μας ρωτάνε πως είμαστε λέμε “καλά”.
Είναι κρίμα που συμβαίνει αυτό διότι νιώθουμε ανασφάλεια γύρω από άλλους ανθρώπους. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι όλοι είναι ψεύτες, υποκριτές και διπρόσωποι, και έτσι γινόμαστε καχύποπτοι. Αυτό οδηγεί στο να έχουμε λάθος γνώμη ακόμα και για αυτούς που είναι ειλικρινείς μαζί μας. Δεν χρειάζεται να υποκρινόμαστε και να δίνουμε ψεύτικες ελπίδες σε άλλους, ιδίως όταν και εμείς οι ίδιοι έχουμε την ανάγκη των ΦΙΛΩΝ και όχι των “φίλων”. Ο καθένας μας είναι πολύ ξεχωριστός και δεν χρειάζεται καθόλου να ντρεπόμαστε, αντιθέτως πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό που είμαστε.
P.S. Δεν είμαστε παράξενοι, είμαστε διαφορετικοί. Εδώ διαλέγουμε αν θέλουμε να ζούμε σε ένα κόσμο μονότονο ή πολυπολιτισμικό.
