Το Πανεπιστήμιο Κύπρου και συγκεκριμένα φοιτητές του τμήματος Νομικής κατάφεραν και πάλι να διακριθούν σε ένα Διεθνή διαγωνισμό με αντικείμενο την “Προσομοίωση των Ηνωμένων Εθνών“. Μέλος της ομάδας ήμουν και εγώ. Γράφω αυτό το άρθρο γιατί μου ζητήθηκε να περιγράψω τις εμπειρίες μου και στόχος μου είναι να προτρέψω τον κάθε φοιτητή και φοιτήτρια να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία που θα τους δοθεί για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων τους.
Η δική μου εμπειρία είναι κάπως ιδιαίτερη, περίεργη αλλά και τυχαία.
Αρχικά, όταν ανακοινώθηκε από το τμήμα η δυνατότητα συμμετοχής μας σ’ αυτό τον διαγωνισμό, είχα τις αμφιβολίες μου. Το βασικότερο μου πρόβλημα ήταν η γλώσσα. Ο διαγωνισμός θα διεξαγόταν στα αγγλικά και όπως κάθε άτομο που δεν έχει τόση μεγάλη άνεση με τις ξένες γλώσσες, ένιωθα ότι δεν θα τα πήγαινα και τόσο καλά αν λάμβανα συμμετοχή. Πέρασαν κάποιες εβδομάδες και γίνονταν συνεχείς ανακοινώσεις. Τελικά με μια σειρά από συναντήσεις και παροτρύνσεις από τους συμφοιτητές μου, δηλώνω συμμετοχή, δειλά-δειλά, με πολύ απομακρυσμένη την πιθανότητα να πάω.
Από τότε ξεκίνησε ένας “μαραθώνιος” προετοιμασίας για τον διαγωνισμό. Από τις διακοπές των Χριστούγεννων αρχίσαμε να μελετάμε το υλικό και να ετοιμαζόμαστε.
Όταν ξεκίνησε το πανεπιστήμιο, αρχίσαμε συναντήσεις και προετοιμασίες για να είμαστε όσο το δυνατό πιο έτοιμοι. Βέβαια θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι παράλληλα είχαμε και τα μαθήματα του πανεπιστημίου να “τρέχουν” και να προσπαθούμε να είμαστε συνεπείς σε όλες μας τις υποχρεώσεις, παρά τις δυσκολίες που ανέκυψαν.
Όταν έφτασαν οι μέρες να πάμε Ιταλία, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα.
Είμασταν αρκετά ενθουσιασμένοι που για πρώτη φορά πηγαίναμε Ρώμη, λίγο αγχωμένοι και ταυτόχρονα πολύ χαρούμενοι που θα συμμετάσχαμε σε ένα τέτοιο διαγωνισμό για πρώτη φορά. Τελικά οι μέρες κύλησαν τόσο γρήγορα.
Για 4 μέρες πηγαίναμε στις επιτροπές όπου ασχολούμασταν με τα θέματα που είχαμε μελετήσει. Λογομαχούσαμε και προσπαθούσαμε να βρούμε μια κοινή λύση για όλες τις των χωρών. Δεν ήταν εύκολο! Προσωπικά, εκπροσωπώντας την Βενεζουέλα, είχα να αντιμετωπίσω τον βασικό “εχθρό”, ο οποίος ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και ταυτόχρονα έπρεπε να έρθω σε επαφή με τη Λατινική Αμερική για να μπορέσουμε να συνεργαστούμε και να προωθήσουμε τις ιδέες μας.
Όλα αυτά είναι μια γεύση από τον τρόπο λειτουργίας των Ηνωμένων εθνών.
Με αυτό τον τρόπο γνωρίσαμε πάρα πολλά άτομα, ΜΑΘΑΜΕ πολλά για την βιώσιμη ανάπτυξη και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας και προσωπικά ασχολήθηκα με το θέμα της “Επισιτιστικής Ασφάλειας (Food Security)” εκπροσωπώντας την Βενεζουέλα.
Εκφράζοντας τις απόψεις μας, επιστρέψαμε στην Κύπρο με 2 βραβεία χωρίς βέβαια να ήταν αυτοσκοπός.
Όλη η ομάδα, που αποτελείτο από τους Κατερίνα Σοφοκλέους (εμένα), Αλέξανδρος Γιουμουξούζης, Γεωργία Αθανασίου και Κωνσταντίνα Μάρκου, δούλεψε πολύ για ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Τέλος οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλη την ομάδα μου, στον καθηγητή Άρη Κωνσταντινίδη και στη Δήμητρα Χατζηγιάννη που όλοι μαζί πετύχαμε αυτό το αποτέλεσμα.
Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία και είμαι σίγουρη ότι θα το ξανάκανα. Παιδιά, τέτοιες ευκαιρίες δεν εμφανίζονται πάντα, αρπάξτε τις ώσπου είναι νωρίς.
Πριν ολοκληρώσω το άρθρο αυτό θα ήθελα να πω κάτι που θεωρώ ότι πρέπει να πω. Τα έξοδα του ταξιδιού και της συμμετοχής στο διαγωνισμό, τα επωμιζόμαστε οι ίδιοι οι συμμετέχοντες και η συνεισφορά του πανεπιστημίου είναι αβέβαιη. Αυτό αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για πολλούς φοιτητές. Αποτέλεσμα είναι να γίνεται μια διάκριση και ένα άδικία αφού στην ουσία οι ευκαιρίες προορίζονται μόνο για τους φοιτητές που έχουν την οικονομική δυνατότητα. Υπάρχουν φοιτητές που είναι εξαιρετικοί και όμως δεν έχουν, εκ των πραγμάτων, αυτές τις ευκαιρίες γιατί δεν έχουν την οικονομική άνεση.
Παρόλα αυτά, η όλη εμπειρία θα μου μείνει αξέχαστη και εύχομαι σε όλους να έχετε παρόμοιες εμπειρίες!
