Τι είναι έρωτας; Γιατί διαδρααματίζει τόσο σημαντικό ρόλο στις ζωές; Είναι απλώς μια βιολογική ανάγκη ή και κάτι περισσότερο; Είναι προτέρημα για τον άνθρωπο να μπορεί να ερωτεύεται ή “η αχίλλειος πτέρνα” του;
Γιατί ο άνθρωπος έχει την τάση να δημιουργεί “ζευγάρια“; Από ανασφάλεια ή από κάποια έμφυτη ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί;
Τελικά;
Ένα είναι το σίγουρο. Ο έρωτας δεν είναι μια καινούρια έννοια για την ανθρωπότητα.
Από τα αρχαία χρόνια, οι ανθρωποι προσπάθησαν να την ερμηνεύσουν, αφήμοντας να γεννηθούν πολλές θεωρίες και μύθοι γύρω από το θέμα. Πολλοι λαοί μάλιστα θεοποίησαν τον έρωτα. Λογικό!
Ότι δεν μπορείς να ελέγξεις απόλυτα, το φοβάσαι, και ότι φοβάσαι το θεοποιείς, για να μπορείς τουλάχιστον να προσεύχεσαι σ΄αυτό.
Χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, το φιλάς!
Ο Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας προσπάθησε κι αυτός να ερμηνεύσει τον έρωτα μέσω του μύθου του ανδρογύνου, τον οποίον εξιστορεί στο έργο του το «Συμπόσιο».
Διά στόματος του Αριστοφάνη: Ο μύθος αυτός λέει ότι πιο παλιά, τα φύλα δεν ήταν δύο, όπως τα ξέρουμε, αλλά τρία: ο άντρας, η γυναίκα και το λεγόμενο ανδρόγυνο, το οποίο αποτελείτο και από τα δύο ταυτόχρονα. Συγκεκριμένα, το ανδρόγυνο ήταν στρογγυλοί και ογκώδεις άνθρωποι που αποτελούνταν από: 4 χέρια, 4 πόδια, διπλά γεννητικά όργανα και ένα κρανίο με δύο πρόσωπα που κοίταζαν προς αντίθετες κατευθήνσεις. Όποτε αποφάσιζαν να τρέξουν, μπορούσαν πολύ εύκολα να το κάνουν, αφού έκαναν τούμπες χρησιμοποιώντας και τα 8 τους άκρα! Η σωματική δύναμη τους ήταν απίστευτα μεγάλη! Κάποτε, τόλμησαν να τα βάλουν ακόμη και με τους ίδιους τους θεούς. Έτσι, ο Δίας αποφάσισε να τους τιμωρήσει, μοιράζοντας στους στα δύο.
Από τότε λοιπόν, οι άνθρωποι αναλώνουν την υπόλοιπη ζωή τους, ψάχνοντας το άλλο τους μισό, έτσι ώστε να ξαναγίνουν ένα και να επουλώσουν τις πληγές του παρελθόντος.
Σήμερα αν και κανείς δεν πιστεύει στην ύπαρξη του ανδρογύνου, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι βιώνουμε την έλξη για το αντίθετο φίλο αρκετά έντονα.
Και αρχίζουμε να δίνουμε όνομα σε αυτή την έλξη: ανιδιοτελής αγάπη. Και εδώ ακριβώς είναι που προσωπικά μπερδεύομαι! Είναι ο έρωτας ανιδιοτελές συναίσθημα; Εγώ θα έλεγα ότι όχι μόνο δεν είναι, αλλά αντιθέτως είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα εγωισμού. Αν ο έρωτας ήταν ανιδιοτελής, δεν θα είχαμε καμιά απολυτως απαίτηση από το άλλο μας μισό, θα το ανεχόμασταν όσο άσχημα κι αν μας συμπεριφερόταν. Παρολ’ αυτά έχουμε απαιτήσεις και μάλιστα πολλές. Επιλέγουμε το άλλο μας μισό όσο καλύτερα μπορούμε, έτσι ώστε να γίνουμε εμείς όσο πιο ευτυχισμένοι γίνεται και όχι επείδη εκείνος/η μας έχει ανάγκη, περισσότερο από κάποιον άλλο. Επίσης, γιατί μας ενοχλεί τόσο πολύ η απιστία; Δεν είναι εγωισμός αυτό; Θέλουμε το ταίρι μας αποκλειστικά δικό μας και ζηλεύουμε όταν το βλέπουμε σε άλλη αγκαλιά – ακόμη και αν το βλέπουμε ευτυχισμένο.
Μήπως τελικά όλη αυτή η συζήτηση περί αγνών συναισθημάτων και ανιδιοτέλειας, είναι ανούσιες θεωρίες;
Ή μήπως εγώ είμαι το στραβόξυλο και τα βλέπω όλα τόσο κυνικά;
Τρομάζω που σκέφτομαι έτσι, αλλά ο έρωτας είναι φόβος, φόβος να μην μείνουμε μόνοι!
Αν όμως αυτός ο φόβος μας κάνει καλύτερους άνθρωπους και μας προτρέπει να αγαπήσουμε, έστω και με τα λάθος κίνητρα, ίσως τελικά να αξίζει να κάνω τα στραβά μάτια και να δω το ζήτημα λίγο πιο χαλαρά!
Εσύ τι πιστεύεις;
Δες επίσης: Προσωπική ιστορία: Η δύναμη του έρωτα!
