Στο ελάχιστο χρόνο που ζω πάνω σε αυτή τη γη έχω παρατηρήσει ότι σε όλο τον κόσμο επικρατεί ένα δίλημμα, το οποίο έχει διαφορετικό περιεχόμενο. Όλος ο κόσμος έχει να επιλέξει μεταξύ δύο επιλογών. Δύο επιλογές, οι οποίες είναι και οι δύο σημαντικές για αυτούς που καλούνται να επιλέξουν.
Αυτό το “Δίλημμα του Κόσμου”, εμφανίζεται ταυτόχρονα σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας και καταδεικνύει την ειρωνεία του κόσμου που ζούμε. Μια ειρωνεία που με οδηγεί σε ένα θεμελιώδη ερωτήματα του τύπου “Θέλω να ζω σε αυτό τον πλανήτη;“, “θέλω να φέρω στον κόσμο παιδιά για να ζήσουν σε αυτό τον πλανήτη;“. Το τραγικό είναι ότι όλοι μας είμαστε καθησυχασμένοι, βολεμένοι σε αυτό τον κόσμο γιατί το δικό μας δίλημμα είναι πολύ πιο ευχάριστο από το δίλημμα σε άλλες γωνιές του πλανήτη.
Και τώρα θα διερωτάσαι: “Καλά! Ποιο είναι αυτό ο Δίλημμα;” Και θα σου απαντήσω αμέσως!
Εμείς μεγαλώσαμε και ανατραφήκαμε σε μια πλούσια Ευρώπη. Πέραν των οικονομικών προβλημάτων που σήμερα αντιμετωπίζει, μας γαλούχησε ένα σύστημα ευμάρειας, ένα σύστημα που κυριαρχεί η κατανάλωση, ένα σύστημα που μας θαμπώνει η ζωή και ο θάνατος ενός σταρ, ένα σύστημα που μας ενδιαφέρει μόνο ο εταίρος, ευρωπαϊκός λαός. Σε αυτό το σύστημα δεν έχουμε τίποτα άλλο στο μυαλό μας από το δίλημμα μεταξύ iPhone ή Samsung κινητό; , Facebook ή Instagram; Snapchat ή Twitter; Chips ή παγωτό; Κοτόπουλο ή γαλοπούλα για το τραπέζι των Χριστουγέννων; Κρέπα ή Βάφλα; Τηλεόραση ή διαδίκτυο; Κινητό ή tablet; κλπ κλπ.
Τα διλήμματα, όπως βλέπετε, είναι αμέτρητα στον κόσμο της ευμάρειας, στον μικρόκοσμό μας. Και βέβαια για πολλούς δεν τίθονται αυτά τα διλήμματα, γιατί πολύ απλά ο κόσμος της κατανάλωσης μας ανέθρεψε καλά έτσι ώστε να μην αντιστεκόμαστε σε καμιά από αυτές τις επιλογές. Πολύ εύκολα τα έχουμε όλα και ούτε γάτα ούτε ζημιά!
Και πάμε σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη όπου επικρατεί μόνο ένα δίλημμα. Στην Αφρική δεν έχουν τίποτα άλλο υπόψη παρά το δίλημμα μεταξύ ψωμιού ή νερού. Και το βασικό είναι ότι μπορεί να μην τίθεται αυτό το δίλημμα, όχι επειδή μπορούν να έχουν και τα δύο!! Αλλά επειδή, το πιο πιθανό είναι να μην έχουν κανένα από τα δύο!!! Αλλά εντάξει εμάς τί μας νοιάζει αφού εμείς είμασταν πιο τυχεροί. Έτσι δεν είναι;
Και πάμε σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη. Πού; Στη Συρία φυσικά. Η Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες το τελευταίο διάστημα αντιμετωπίζει το προσφυγικό ζήτημα. Η πάσα αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς είναι η κατάσταση στα νησιά αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω το θεμελιώδες δίλημμα που έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Είναι το δίλημμα μεταξύ ΖΩΗΣ και ΘΑΝΑΤΟΥ. Οι περισσότεροι πουλούν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να βρουν μια στεριά (αν βρουν) και να ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο. Εκατομμύρια παιδιά έχουν γνωρίσει μόνο τον πόλεμο!
Έτσι εμείς, για να προστατεύσουμε τον μικρόκοσμο μας, να μην μας ενόχληση κανένας το βόλεμα μας, να μην νιώσουμε την απειλή, να κλειστούμε στον κόσμο της κατανάλωσης και τον “εξευγενισμένο” κόσμο, χωρίσαμε τον κόσμο, κάναμε τον κόσμο “οικόπεδα”, βάλαμε σύνορα και τα κλείσαμε (ή προσπαθούμε τουλάχιστον) για να μην μας παραβιάσει κάποιος την ζωούλα μας, αφήνουμε χιλιάδες ανθρώπους, που θέλουν να ζήσουν ένα “καλύτερο” αύριο σε μια από τις χώρες της ευμάρειας και των “πολιτισμένων” κρατών, να πεθαίνουν καθημερινά μέσα στις φουσκωτές βάρκες τους. Στις βάρκες αυτές τις οποίες χρυσοπλήρωσαν για να δουν μια ακτίνα φωτός σε αυτό το σκοτάδι που ζουν.
Ξέρετε όμως ποιά είναι η ειρωνεία; Το “καλύτερο” μέλλον που θα βρουν είναι να είναι δούλοι μας, δούλοι του κόσμου που θα τους εκμεταλλευτεί ακόμα μια φορά για να πλουτίζει. Αυτό είναι το “καλύτερο” μέλλον που θέλουν. Το μόνο που ψάχνουν είναι μια στεριά, χωρίς το φόβο ότι θα πεθάνουν από στιγμή σε στιγμή από κάποια βόμβα.
Ήρθε η ώρα να βρούμε τον άνθρωπο που έχουμε μέσα μας γιατί μόνο έτσι θα έχουμε ένα καλύτερο αύριο. Τον άνθρωπο! ΟΧΙ τον καταναλωτή και τον βολεμένο που ό,τι του δώσουν θα το καταπιεί χωρίς να το μασήσει.
Νομίζω, αυτή τη στιγμή θα πρέπει να έχεις καταλάβει το “Δίλημμα του Κόσμου”… Ένα κόσμο που αν συνεχίσει με τους ρυθμούς που πάει, δεν θα συνεχίσει να υφίσταται. Ίσως πάλι να είναι καλύτερα πράγματι να καταστραφεί!
Θα κλείσω αυτή μου την σκέψη με μια απλή φράση που είπε κάποτε ο Ρουσσώ:
“Από τη στιγμή που κάποιος ύψωσε τον πρώτο φράκτη στην γη, άρχισε και η καταστροφή του ανθρώπου!“
