“Κοιτάζει το δεξί του χέρι και μετανιώνει τη στιγμή που έπιασε στα χέρια του κροτίδα…”

Ήξερα ότι ο Γιώργος μου,  έπαιζε με τον κίνδυνο. Μα αυτός δεν το ήξερε, ή μάλλον, δεν ήθελε να το καταλάβει.

Εκείνο το Μεγάλο Σάββατο, ο Γιώργος ήταν με τους φίλους του εκεί δίπλα από την εκκλησία, είχαν ανάψει μια τεράστια λαμπρατζιά και κάθονταν όλοι γύρω. Εγώ ήμουν λίγο πιο πίσω, στην είσοδο της εκκλησίας.

Η ώρα είχε ήδη πάει σχεδόν 12. Θα ερχόταν το Άγιο Φως.

Εκεί που ήταν ο Γιώργος και η παρέα του ακούγονταν συνέχεια κρότοι. Ο κόσμος τους συνήθισε, άλλωστε κάθε χρόνο τα ίδια έχουμε… Όμως εγώ έτρεμα σε κάθε κρότο που άκουγα. Λες και το’ ξερα πως κάτι κακό θα συνέβαινε. Ο Γιώργος όμως και η παρέα του γελούσαν, το έβρισκαν αστείο, σαν παιχνίδι…

Ήταν μόνο λίγα δευτερόλεπτα πριν έρθει το Άγιο Φως και σας ορκίζομαι πως άκουσα τότε τον πιο δυνατό θόρυβο που άκουσα ποτέ στη ζωή μου! Όλοι τότε γύρισαν προς την παρέα του Γιώργου. Ακόμα και άλλοι που ήταν μέσα στην εκκλησία βγήκαν έξω να δουν τι έγινε.

Η καρδιά μου τότε αρχίζει να χτυπά τόσο γρήγορα. Πλησιάζω προς την παρέα του Γιώργου. Δεν είναι ο Γιώργος εκεί. Τον ψάχνω και δεν τον βρίσκω, του φωνάζω και δεν μου απαντά. Τότε βλέπω τον κολλητό του να  έρχεται προς το μέρος μου. Νομίζω πως κλαίει, δεν με κοιτάζει, κοιτάζει μόνο κάτω. Πάω πιο κοντά του και τον ρωτώ “Πού είναι ο Γιώργος μου;”

Δεν με κοιτάζει στα μάτια και μου απαντά :

“Τηλεφωνήσαμε στο ασθενοφόρο, έρχεται να τον πάρει πρώτες βοήθειες...“

Ο Γιώργος είναι λίγα μέτρα πιο κάτω. Είναι στο έδαφος και γύρω του έχει πολύ κόσμο! Τρέχω να πάω να τον δω..

Του φωνάζω και πάλι δεν μου απαντά, τα μάτια του είναι κλειστά και δεν τα ανοίγει.. Οι άλλοι μου είπαν πως δεν έχει τις αισθήσεις του. Ακούω τις σειρήνες του ασθενοφόρου. Ήρθε να πάρει τον Γιώργο μου.” Αχ Θεέ μου βοήθα τον” ψιθυρίζω.

Και έρχεται το Άγιο Φως. Οι υπόλοιποι το ανταλλάσουν στις λαμπάδες τους και φεύγουν ο καθένας για το σπίτι του. Φεύγω και εγώ… για το νοσοκομείο όμως.

Έρχονται και οι γονείς του εκεί. Η μητέρα του δεν σταματά να κλέει και να φωνάζει μόνη της, να καταριέται τις κροτίδες και τα έθιμα. Ο πατέρας του προσπαθεί να την ηρεμήσει. Άκουσα τους γιατρούς που έβγαιναν έξω να λένε: “Κάθε χρόνο τα ίδια. Αυτά τα παιδιά ποτέ δεν θα καταλάβουν. Ο καημένος ο μικρός έχασε τα τρία δάκτυλα του δεξιού χεριού και τα εγκαύματα στο πρόσωπο του είναι πολύ σοβαρά!“

Και εγώ του τα έλεγα, αλλά δεν με άκουγε λέω πικραμένη από μέσα μου. Ίσως να φταίω που δεν τον εμπόδισα περισσότερο. Τι να πεις τώρα στους γονείς του;

Μακάρι να μην έπαιζε με κροτίδες. Θα ‘ταν όλα διαφορετικά.

Ένα ήσυχο μεγάλο Σάββατο, θα ανάβαμε και εμείς τις λαμπάδες μας, θα πηγαίναμε μετά να φάμε σούπα και να τσουγκρίσουμε τ’αυγά. Μα δεν έγινε έτσι. Και κάθε μεγάλο Σάββατο εγώ θα θυμάμαι εκείνα τα αίματα και τα δάκρυα!

Ο Γιώργος τώρα μεγάλωσε, φοιτητής πλέον και καταλαβαίνει τώρα πόσο ανόητος ήταν τότε. Και εκείνος θυμάται. Άλλωστε δεν μπορεί να ξεχάσει.

Κοιτάζει το δεξί του χέρι και μετανιώνει την στιγμή που έπιασε στα χέρια του κροτίδα..

Νέα παιδιά που παίζουν με κροτίδες και καταστρέφουν την ζωή τους. Μακάρι να μην γίνονταν άλλα ατυχήματα. Μα γίνονται. Ξανά και ξανά! Θα ‘θελα να ‘ξερα ποιος σκέφτηκε αυτά τα πράγματα, ποιος έκανε έθιμο τον τρόμο και τον κίνδυνο…

Αυτό το Πάσχα μην παίξεις με κροτίδες. Κι αν δεν σε νοιάζει για τον εαυτό σου κάνε το για τους ανθρώπους που σε αγαπούν!