“Το καλοκαίρι του 2005 είχα πάει για διακοπές στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας, τη Σόφια. Εκεί που βλέπαμε διάφορα αξιοθέατα και κάναμε τα ψώνια μας, θυμάμαι χαρακτηριστικά, στη μέση μιας πλατείας, μία γυναίκα κρατώντας το νεογέννητο παιδί της στην αγκαλιά της, ξεκίνησε να μας τρέχει από πίσω. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ήθελε! Ήθελε να μας δώσει το παιδί της. Ήταν μόνη, με κουρελιασμένα ρούχα και μέσα στην απόγνωσή της ήθελε να μας δώσει το παιδί της γιατί δεν μπορούσε να το μεγαλώσει. Ποιος ξέρει τι μπορεί να της συνέβη και ήταν έτσι. Θυμάμαι το ύφος της και τα μάτια της. Απελπισμένα και γεμάτα δάκρυα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που συνέβη τότε. Παράλληλα νιώθω τυχερή που έχω μια οικογένεια που με αγαπά, ένα σπίτι, ένα πιάτο φαγητό. Δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτε δεδομένο και να είμαστε ευγνώμων για ότι μας δίνεται. Ακόμα και το πιο απλό και το πιο μικρό. “
Έχεις κι εσύ μια δική σου ιστορία που αξίζει να ακουστεί;
Στείλε μας την εδώ: SUBMIT & VIRAL
