fbpx

Δήμητρα Χατζηβασίλη: “Η εμπειρία της Εθνικής είναι κάτι το ανεκτίμητο”

Η Δήμητρα Χατζηβασίλη συνδυάζει τη δουλειά της και την αγάπη της για τον αθλητισμό με ένα εντυπωσιακό τρόπο και σε συνέντευξη που μας παραχώρησε εξηγεί πως τα καταφέρνει.

Δήμητρα, αρχικά πες μας λίγα λόγια για εσένα.

Είμαι είκοσι επτά ετών, γεννήθηκα στην Πάφο, μεγάλωσα εκεί, πήγα σχολείο, το τέλειωσα και σπούδασα νοσηλευτική λειτουργός στην νοσηλευτική σχολή στην Λευκωσία το 2006. Τώρα εργάζομαι στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου και είμαι νοσηλεύτρια χειρουργείου. Συνδυάζω τη δουλειά μου με το άθλημα και το χόμπι που αγαπώ, εδώ και τόσα χρόνια.

Τι ήταν αυτό που σου προκάλεσε το ενδιαφέρον να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο και ποια ήταν η αντίδραση της οικογένειας σου;

Από πάρα πολύ μικρή ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει ποδόσφαιρο στην αυλή, στα χωράφια με τους γείτονες, τους συμμαθητές μου, τους ξαδέλφους μου και μαζί με την αδελφή μου, που είμαστε και δίδυμες. Θυμάμαι που παίζαμε στις αλάνες με τις ώρες. Ο πρώτος που έμαθε ότι είχε ποδοσφαιρική ομάδα στην Πάφο, ήταν ο πατέρας μου και αμέσως ο ίδιος ήθελε να μας στείλει, κάτι που εμάς μας ενθουσίασε αφού τον πιέζαμε και εμείς. Η υπόλοιπη οικογένεια ήταν η κλασική κυπριακή οικογένεια που παλιά δεν ήξεραν από γυναικείο ποδόσφαιρο και ήταν στην φάση “παίζουν οι κορούες ποδόσφαιρο;”. Σιγά σιγά όμως, όταν είδαν ότι μας άρεσε και φτάσαμε να παίζουμε στο πρωτάθλημα και μπήκαμε και στην Εθνική ομάδα, το αποδέχτηκαν όλοι και ήταν μαζί μας στο τέλος.

Από πού ξεκίνησε η ποδοσφαιρική σου πορεία και ποια ήταν η συνέχεια της;

Ξεκίνησε στην Πάφια το 1999 όταν ήμουν 9 – 10 χρονών. Ξεκίνησα αλλά δεν δικαιούμουν να παίζω γιατί μέχρι και τώρα υπάρχει κανονισμός να συμμετέχουν άτομα άνω τον δώδεκα ετών. Για δύο-τρία χρόνια δεν δικαιούμουν να παίζω αλλά μετά το 2001 έπαιρνα μέρος κανονικά στο πρωτάθλημα. Στα δεκαοχτώ πήγα στην Αθλητική Ένωση Αμμοχώστου όπου παρέμεινα για τρία χρόνια και έπειτα στην ΑΕΚ Κοκκινοχωρίων.

10406616_10204502389791400_1461423869196558896_n

Τι σημαίνει για εσένα το ποδόσφαιρο;

Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, και πριν και τώρα. Συνδύασα το χόμπι μου με το σχολείο και με την δουλειά μου γιατί όταν αγαπάς κάτι δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο, αν θέλεις να τα συνδυάσεις, τα συνδυάζεις όσο δύσκολο και αν είναι. Κάνεις αρκετές θυσίες, δεν πας το Σάββατα και τις Παρασκευές έξω. Γενικά ότι είχαν οι άλλοι φίλοι εγώ δεν το είχα και έμενα σπίτι, γιατί την Κυριακή η ώρα 11 είχα παιχνίδι. Στερήθηκα πάρα πολλά πράγματα και από την παιδική και από την φοιτητική ζωή, αλλά δεν το μετάνιωσα λεπτό.

Είναι εύκολο για μια κοπέλα στην Κύπρο να παίξει ποδόσφαιρο; Ποιες είναι οι αντιδράσεις του περίγυρου για την ενασχόληση με αυτό;

Ποδόσφαιρο να παίξει είναι πολύ εύκολο φτάνει να έχει ταλέντο, διαφορετικά δεν μπορεί να παίξει. Πρέπει να το θέλει και να κάνει τις θυσίες που είπα πριν. Οι αντιδράσεις πλέον δεν υπάρχουν κατά τη γνώμη μου, γιατί έχει τόσα χρόνια που ξεκίνησε το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Κύπρο και κάθε χρόνο αναπτύσσεται όλο και περισσότερο. Το ακούει ο κόσμος περισσότερο, ειδικά τώρα που μπήκαν τηλεοπτικά δικαιώματα σε κάποια ομάδα, μέσω των εφημερίδων και από την Ομοσπονδία στο site.

10153735_10204502392631471_216307597275450661_n

Μετά από πολλά χρόνια σταμάτησες να παίζεις και έχεις γίνει προπονήτρια. Μίλησε μας λίγο για αυτό.

Την προπονητική μου καριέρα την ξεκίνησα πριν τρία χρόνια, όχι όμως στο γυναικείο ποδόσφαιρο αλλά σε ακαδημίες σε ιδιωτική ακαδημία στο Παραλίμνι. O Αντρέας Σάββα και Γιαννάκης Κίτος μου έδωσαν την ευκαιρία να ασχοληθώ με τα παιδιά. Είμαι εκεί ακόμα και από πέρσι είμαι βοηθός, μαζί με την Φωτεινή, στην ΑΕΚ Κοκκινοχωρίων στα κορίτσια. Είναι κάτι το διαφορετικό να είσαι έξω και να βλέπεις τους άλλους να παίζουν. Πέρσι όταν έπαιζα ήμουν πάλι βοηθός, φέτος προς το παρόν δεν θέλω να μπω στο γήπεδο να παίξω γιατί δεν έχει ξεκινήσει το πρωτάθλημα αλλά όταν ξεκινήσει θα δείξει αν θα το πεθυμήσω ή όχι.

Πώς είναι το επίπεδο του γυναικείου πρωταθλήματος. Υπάρχει συναγωνισμός; Υπάρχει ενδιαφέρον από το φίλαθλο κόσμο και τους παράγοντες;

Το επίπεδο ανεβαίνει χρόνο με τον χρόνο αλλά μόνο στις Απόλλων Ladies και στην Λευκοθέα, και θα δούμε τώρα που θα μπει και η ομάδα της Barcelona. Χρηματικό ενδιαφέρον από μας τις παίκτριες ή τους προπονητές των υπόλοιπων ομάδων δεν υπάρχει, γιατί είτε έρθεις δεύτερος ή είτε έρθεις τελευταίος απλά είναι για το γόητρο σου, δεν κερδίζεις κάτι, το κάνεις μόνο γιατί το αγαπάς. Οι Απόλλων Ladies είναι η μόνη ομάδα που λειτουργεί επαγγελματικά, άρα είναι και η μόνη ομάδα που περιμένεις να σου ψηλώσει το επίπεδο. Ακόμα και όταν παίζεις μαζί τους νιώθεις ότι και εσύ παίζεις σε άλλο επίπεδο αλλά μόνο σε εκείνο το παιχνίδι, αν πας να παίξεις άλλο παιχνίδι χάνεται το επίπεδο.

Ενδιαφέρον από τον φίλαθλο κόσμο όχι ιδιαίτερα. Ξέρουν το γυναικείο ποδόσφαιρο αλλά να έρθουν κοντά να βοηθήσουν ή έστω να παρακολουθήσουν, τίποτα. Οι φίλαθλοι είναι οι φίλοι, οι συγγενείς, οι γονείς των παικτριών που παίζουν. Από παράγοντες όχι τόσο. Οι παράγοντες είναι πρώην παίκτριες και παράγοντες που ξεκίνησαν από παλιά. Καινούργιοι πάρα πολύ λίγοι μπήκαν στον χώρο.

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι από την κατάσταση που επικρατεί στο κυπριακό γυναικείο ποδόσφαιρο, τι θα ήταν αυτό;

Πρώτα πρώτα θα έβαζα ένα κανονισμό να μην υπάρχουν απεριόριστες ξένες ποδοσφαιρίστριες. Δεν έχω κάτι με τις ξένες ποδοσφαιρίστριες, αντιθέτως καλά κάνουν και έρχονται, αλλά να υπάρχει ένα όριο πέντε ξένες, οι υπόλοιπες έξι το μίνιμουμ να είναι Κύπριες. Αν δεν παίξουν οι Κύπριες πώς θα υπάρχει εθνική ομάδα μετά; Το δεύτερο πράγμα που θα άλλαζα είναι να βάλω στα δημοτικά σχολεία το γυναικείο ποδόσφαιρο, θα το προωθούσα. Όταν κάνουν γυμναστική να ξεχωρίζει ο δάσκαλος τα αγόρια και κορίτσια μόνα τους, γιατί όταν κάνουν με τα αγόρια δεν μπορείς να τους δείξεις τα ίδια πράγματα, λόγω αντίληψης και σωματικής δύναμης. Αν τοποθετηθεί στα σχολεία, από μικρά θα το αγαπήσουν όπως γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που το έχουν στα σχολεία τους, ακόμα και στα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά και υπάρχει σαν μάθημα και παίζουν ποδόσφαιρο με τα άλλα σχολεία, και έτσι βγαίνουν και παίκτριες. Δεν περιμένεις να έρθει ουρανοκατέβατη μια παίχτρια, που και να έρθει όμως τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματα δεν τα ξέρει.

19081_521122344588573_1533895876_n

Υπήρξες εκ των αρχηγών στην Eθνική Γυναικών. Πώς θα περιέγραφες τις εμπειρίες σου από την συμμετοχή σου αυτή;

Οι εμπειρίες είναι απίστευτες, καμία σχέση με το πρωτάθλημα. Μόνο και μόνο που μπαίνεις στο γήπεδο και ακούγεται ο εθνικός ύμνος ανατριχιάζεις και λες παίζω για την χώρα μου, για τον τόπο μου και πρέπει να υψώσουμε ανάστημα. Σε επίσημο παιχνίδι καμιά δεν έπαιξε, γιατί πάντα όλα τα παιχνίδια είναι φιλικά και ποτέ δεν μας έβαλαν σε προκριματικό όμιλο και αυτό είναι και το παράπονο των παικτριών που αγωνίζονται στην εθνική γυναικών. Από τα δεκατρία μου μέχρι πέρσι, που αγωνίζομαι στην εθνική δεν μας έβαλαν σε προκριματικό όμιλο και ο λόγος γιατί λένε ότι ‘θα φάμε πολλά’, όμως αν δεν φάμε πολλά πως θα μάθουμε; Άλλος λόγος, λένε ότι οι άλλες ομάδες είναι πιο δυνατές μας, μα κάνουμε φιλικά με ομάδες ισοδύναμες μας και τις κερδίζουμε με 4-0. Για παράδειγμα πήγαμε στο Λουξεμβούργο μια χρονιά και κερδίσαμε εκτός έδρας 4-0 και αυτή η χώρα παίζει σε προκριματικά με 50-100 χιλιάδες κόσμο και εμείς με ένα εκατομμύριο κόσμο και δεν μας βάζουν. Αυτό είναι και το μεγάλο παράπονο μας.

Ποια είναι η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας σου και ποιο το σημαντικότερο γκολ που πέτυχες;

Μεγαλύτερη στιγμή ιδιαίτερα δεν είχα, ίσως το κύπελλο που πανηγύρισα με την Πάφια το 2002-2003, εναντίον της Λήδρας στο γήπεδο Αντώνης Παπαδόπουλος στις 5 του Μάη. Το πιο σημαντικό γκολ ήταν το πρώτο που μου γκολ που έβαλα με την εθνική εναντίον της Μάλτας σε φιλικό αγώνα στο Παφιακό, όπου ήρθαμε 1-1. Ισοφάρισα και αφιέρωσα το γκολ μου στην προπονήτρια μου τότε, την Τζοβάννα Χαρτούπαλλου, γιατί εκείνο τον καιρό ήταν η μόνη που πίστεψε σε εμένα και με βοήθησε τόσο ψυχολογικά στο θέμα του ποδοσφαίρου, όσο και σωματικά.

Ποιος ή ποιοι σε στηρίζουν όλο αυτό τον καιρό σε όλη σου αυτή την προσπάθεια;

Με στηρίζουν πολλοί και θέλω να ευχαριστήσω τους συναδέλφους μου που με βοηθούν στις βάρδιες και τις αλλάζουμε λόγο προπονήσεων και παιχνιδιών. Επίσης να ευχαριστήσω και τον προϊστάμενο μου γιατί όλοι είναι πάντα δίπλα μου και ακόμα και στα παιχνίδια έρχονται. Φυσικά και η οικογένεια μου, ο άντρας μου και οι φίλοι μου.

Αν μια φίλη σου, ή μια νεαρή κοπέλα σε ρωτούσε αν αξίζει να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, τι θα τις απαντούσες;

Αν θέλει πραγματικά να ασχοληθεί με το γυναικείο ποδόσφαιρο και έχει την όρεξη να θυσιάσει αρκετά πράγματα στην ζωή της, τότε πολύ καλό θα τις έκανε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, ειδικά αν τα πρώτα τις ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε σε ακαδημία. Ενθαρρύνω τις μικρές να ξεκινήσουν το ποδόσφαιρο και ακόμα και σε κάποιες με πιο μεγάλη ηλικία αλλά σαν χόμπι. Να μην το θεωρήσουν ποτέ σαν επάγγελμα το γυναικείο ποδόσφαιρο γιατί και σε εμένα μου έλεγαν ότι κάποια στιγμή θα το κάνεις επάγγελμα, αλλά δεν το είδα έτσι και ούτε θα το δω.

Δήμητρα δώσε ένα δικό σου επίλογο στην συνέντευξη με ένα μήνυμα που θέλεις να στείλεις.

Απλά θα ήθελα να βλέπω περισσότερο ενδιαφέρον για το γυναικείο ποδόσφαιρο τόσο από παράγοντες όσο και από την ομοσπονδία. Ακόμα και η ομοσπονδία δεν είναι τόσο κοντά όσο πρέπει. Πρέπει να δώσουν έμφαση στις Κύπριες παίκτριες γιατί έχουν πολλά να αποδείξουν στον χώρο που ονομάζεται γυναικείο ποδόσφαιρο.

Follow Us

45,341FansLike
11,539FollowersFollow
17,300FollowersFollow
1,070SubscribersSubscribe

Trending