Ο ρομαντισμός στις μέρες μας είναι ένα συναίσθημα το οποίο κοντεύει να εκλείψει. Πολλοί θεωρούν ότι ο ρομαντισμός είναι ξεπερασμένος την σήμερον ημέρα, είτε σε προσωπικές, κυρίως, αλλά και σε επαγγελματικές σχέσεις. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. Ο τελευταίος ο οποίος έμεινε να μας θυμίζει αυτό το συναίσθημα, τουλάχιστον ποδοσφαιρικά, δεν είναι άλλος από τον μεγάλο “Capitano”, τον Francesco Totti.
Ήταν το 1976, στις 27 του Σεπτέμβρη, όταν στην γειτονιά Porta Metronia της Ρώμης γεννιόταν ένας μελλοντικός “αυτοκράτορας”. Από μικρός ο Francesco είχε ως ίνδαλμα τον Giuseppe Giannini ο οποίος αγωνιζόταν με τα χρώματα της ομάδας που έμελλε να του αλλάξει την ζωή, την Roma. Όντας πιτσιρίκος έπαιζε στις γειτονιές με παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας και από τότε φαινόταν ότι ήταν ένας πολλά υποσχόμενος νέος. Ήταν μόλις 8 ετών όταν εντάχθηκε στις ακαδημίες της Fortitudo. To όνειρο του ήταν όμως ένα: Να παίξει στην ομάδα που παρακολούθησε για πρώτη φορά από τις εξέδρες του γηπέδου, την μεγάλη Roma.
Η μεγάλη μέρα ήρθε στις 28 Μαρτίου του 1993 όταν ο Capitano έκανε το ντεμπούτο το με την Roma αφού πέρασε σαν αλλαγή στα 5 τελευταία λεπτά του αγώνα με αντίπαλο την Brecia. Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Οι πόρτες της διοίκησης της ομάδας άρχισαν να χτυπούν από νωρίς από τους υποψήφιους μνηστήρες όμως ο τότε προπονητής των Ρωμαίων, Carlo Mazzone, ήθελε να τον κρατήσει διακαώς στην ομάδα. Είχε δώσει μάλιστα σαφής εντολές στους βοηθούς του να μην αναφέρουν το πόσο καλός παίχτης είναι ώστε να μην μπορούν οι επίδοξοι σκάουτερ να του φουσκώσουν τα μυαλά.
Μέρα με την μέρα, λεπτό με λεπτό η αγάπη του για τον σύλλογο γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη. Μπορεί η Roma να βρισκόταν πάντοτε στην σκιά της Juventus και της Milan από άποψη τίτλων όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να λατρέψει τον σύλλογο. Όσο περνούσε ο καιρός ο Totti έπαιρνε ολοένα και περισσότερα λεπτά συμμετοχής ώσπου καθιερώθηκε όχι μόνο στην βασική ενδεκάδα αλλά και στις καρδιές των φιλάθλων. Φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού μετά από ψηφοφορία των παιχτών (είχε αρνηθεί τότε ο βετεράνος αμυντικός Aldair να το φορέσει) και κυριολεκτικά το έραψε πάνω στην φανέλα. Roma, Totti και Captain έγιναν λέξεις συνώνυμες και αδιαίρετες.
Η μεγάλη στιγμή ήρθε την σεζόν 2000-2001. Με τον Fabio Capello στο τιμόνι η ομάδα “χτίστηκε” γύρω από τον Totti. Με αυτόν ενορχηστρωτή και με το “φονικό” δίδυμο Montella και Batistuta στην επίθεση η Roma κατέκτησε το τρίτο πρωτάθλημα της ιστορίας της μετά το 1982-83.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν γεμάτα χαρές και λύπες για τον μεγάλο αρχηγό. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να χαλάσει την αγάπη που ένιωθε. Αυτή η σχέση ήταν και είναι σμιλεμένη με τέτοιο πάθος που δεν γίνεται να αλλοιωθεί. Η Roma αντλεί δύναμη από τον Totti και το αντίθετο. Είναι σαν συγκοινωνούντα δοχεία οι δυο τους.
Το έτος 2006 ήταν κομβικό για την ομάδα και τον Totti. Η μεγάλη Real Madrid έστρωσε χρυσάφι στα πόδια του για να τον κάνει κάτοικο Μαδρίτης. Πολλοί πίστεψαν οτι ήρθε το τέλος αυτής της σχέσης. Υπολόγιζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Ο ίδιος αρνήθηκε την πρόταση της Βασίλισσας Real. Όταν τον ρώτησαν γιατί εκείνος απάντησε αφοπλιστικά:
”Στο σχολείο μας έμαθαν ότι η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα για έναν άνθρωπο. Η Ρόμα είναι η οικογένειά μου. Άκουσες ποτέ κανέναν να αφήσει τους φτωχούς γονείς του για να ζήσει με πλούσιους ξένους;”
Όταν ξαναρωτήθηκε γιατί έμεινε όλη του την ζωή στην Ρώμη εκείνος απάντησε εμφατικά.
“Η Ρώμη είναι η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ. Η Ρώμη είναι η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία. Η Ρώμη είναι φυσικά οι Ρωμαίοι. Η Ρώμη είναι η Ρόμα. Είναι ο κόσμος για εμένα. Η ομάδα, η πόλη , η ζωή μου.”
Έχοντας “πατήσει” πλέον τα δεύτερα “άντα” ο Capitano συνεχίζει (για ακόμα λίγο) να αγωνίζεται με τα χρώματα της μοναδικής του αγάπης. Έχει στο ενεργητικό του 782 συμμετοχές πετυχαίνοντας 306 τέρματα.
Κατατάσσεται πρώτος στην ιστορία του συλλόγου τόσο σε συμμετοχές όσο και σε τέρματα. Στο παλμαρέ του με την Roma έχει 1 πρωτάθλημα Ιταλίας, 2 κύπελλα Ιταλίας και 2 Super Cup.
Η διοίκηση της ομάδας αποφάσισε ότι μόλις αποσυρθεί ο “αυτοκράτορας” από την ενεργό δράση η φανέλα με τον αριθμό “10” θα αποσυρθεί και αυτή ως ελάχιστο φόρο τιμής στον τεράστιο αυτό παίχτη-σύμβολο όχι μόνο της ομάδας αλλά μιας ολόκληρης πόλης.
Κλείνοντας, ας αποθεώσουμε και εμείς το μεγαλείο αυτού του ποδοσφαιριστή που παραμένει πιστός όλα αυτά τα χρόνια στην ομάδα που αγάπησε αλλά και αγαπήθηκε όσο κανείς άλλος. Στον μοναδικό που έμεινε να μας θυμίζει τι εστί ρομαντισμός, τι εστί αγάπη και πίστη στην ομάδα στα σύγχρονα χρόνια του ποδοσφαίρου.
Χαίρε Καίσαρα! Χαίρε Grande Capitano! Χαίρε Francesco Totti!
