Ομιλία «εκπαιδευτικού» στα όρια παροξυσμού…

Χριστιανός καλός, αλλόθρησκος κακός. Ετεροφυλόφιλος καλός-πατριώτης, ΛΟΑΤ+ διαστροφή.

Δεν ήταν ομιλία ήταν λόγια άγριων για να γλυκάνει ανθρώπους σαν αυτή, ανθρώπους που θεωρούν ότι τα δικαιώματα είναι για λίγους για τους φυσιολογικούς πατριώτες, σε ένα κόσμο όπου πατρίδα είναι μια διαστρεβλωμένη έννοια.

Είμαστε νέοι που φοιτούμε σε ένα πανεπιστήμιο, σε αυτό το ίδιο που φοίτησε και αυτή, η ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ με το πλούσιο λεξιλόγιο και τη μηδενική ενσυναίσθηση, όπου τα άτομα που αποφοιτούν από αυτό καταλήγουν σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν προστατεύει τα παιδιά του.

Η λεγόμενη εκπαιδευτικός βρίσκεται σε αίθουσες με άτομα ΛΟΑΤ+, με άτομα μεταναστών, με άτομα αλλόθρησκα.

Είσαι υπόλογη σε αυτά τα παιδιά! Τι τους είπες τη Δευτέρα μετά την ομιλία σου; Τι κάνουμε εμείς; Τι κάνει το Υπουργείο Παιδείας που πρέπει να προστατεύσει τα παιδιά;

Το άτομο αυτό αναπαράγει ομοφοβικά στερεότυπα και αντιλήψεις. Δεν εμπίπτουν τα λόγια της στο άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (άρθρο για την ελευθερία του λόγου) είναι ξεκάθαρα ρητορική μίσους. Οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο αγωνίστηκαν για να σταματήσει κάθε μορφή φασισμού, όχι για την αναπαραγωγή του μετά από κάποιες δεκαετίες.

Γελοία τελικά θεωρούμε την προσπάθεια της να “δικαιολογηθεί” λέγοντας: “Οι Pορείες υπερηφάνειας, με ενοχλούν και τις καταδικάζω. Δεν με ενοχλούν οι ομοφυλόφιλοι και γενικά το τι κάνει ο καθένας στο σπίτι του. Έχω φίλους ομοφυλόφιλους που σέβονται τον εαυτό τους και δεν γίνονται σούργελα, ούτε ξεβρακώνονται σε πανηγύρια.”

Τελικά ποιανού είναι το φταίξιμο για την δημιουργία τέτοιων εκπαιδευτικών; Φταίει το Εκπαιδευτικό Σύστημα (τόσο για την σχολική της εκπαίδευση όσο και για το διορισμό της); Το Πανεπιστήμιο Κύπρου, ο νους της, αυτοί που σωπαίνουν σε ένα τέτοιο παραλήρημα ή όλα αυτά μαζί;