Πώς λέγεται στα αραβικά το πιπέρι; Να μια ερώτηση στην οποία δεν πίστευα ποτέ πως θα ήξερα να απαντήσω. Κι όμως, μαγικά πράγματα μπορούν να συμβούν κάποιο τυχαίο πρωινό, αρκεί να βρίσκεσαι στο κατάλληλο μέρος. Το πιπέρι, λοιπόν, όπως έμαθα το προηγούμενο Σάββατο, στα αραβικά λέγεται φαλάφελ. Και δεν έμαθα μόνο τι σημαίνει, αλλά έμαθα και πώς φτιάχνεται!
Έτσι, έχετε μπροστά σας (σχεδόν μπροστά σας, δηλαδή) έναν περήφανο ταξιδιώτη και (τώρα πια) ικανό μάγειρα, που στις 28 Μαΐου κατάφερε να φτάσει μέχρι τη Μέση Ανατολή και να σερβίρει στον εαυτό του και τους φίλους του εξαιρετικό φαλάφελ, αυγά με shakshuka, γύρο shawarma και, ίσως το καλύτερο γλυκό του κόσμου, κιουνεφέ.
Ας κάνουμε μερικά βήματα πίσω, όμως, στην αρχή όλου αυτού του μαγικού ταξιδιού, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ενθουσιασμένος ο Παύλος με ενημέρωσε πως είχαμε κληρωθεί για ένα σεμινάριο μαγειρικής με θέμα τις γεύσεις της Μέσης Ανατολής.
– Τι μου λες, ρε φίλε, πρωί πρωί, εγώ ούτε αυγό δεν ξέρω να βράζω. Ποια μαγειρική, ποιο σεμινάριο;
– Άστο πάνω μου. Δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτα, θα τα μάθουμε όλα εκεί. Εσύ απλά φρόντισε να είσαι Στασικράτους 34 το Σάββατο στις 9 το πρωί. Α, επίσης δεν χρειάζεται να πληρώσεις και τίποτα. Πόσο καλύτερο να σου το κάνω;
Ε, και τι να γίνει, 9 η ώρα ήμουν εκεί. Για την ακρίβεια 9:05, μιας και προέκυψαν κάποιες (σοβαρές) διαφωνίες με το ξυπνητήρι μου, αλλά όπως και να το κάνουμε είχε δίκιο και χαίρομαι που τελικά συμφώνησα μαζί του. Γιατί μπαίνοντας στον χώρο της Ακαδημίας Φαγητού της Lidl (τη Lidl Food Academy, με άλλα λόγια) η καλή διάθεση, τα χαμόγελα και οι υπέροχες μυρωδιές με αποζημίωσαν και με το παραπάνω, έστω κι αν χρειάστηκε να θυσιάσω λίγο από τον ύπνο μου.
Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να με εντυπωσίασε εκείνο το πρωινό, είναι η ιστορία του γύρου Shawarma. Τα μάτια του Σεφ Πετεβίνου κυριολεκτικά έλαμπαν όταν μας εξιστορούσε το ταξίδι του πιάτου που ονομάζουμε γύρο, από τη μικρή πόλη Ολτού της Τουρκίας μέχρι τη μεταφορά του στην Ελλάδα από τους πρόσφυγες του 1922, μέχρι τη μεξικάνικη εκδοχή του που μετέδωσαν στη Λατινική Αμερική μετανάστες από τον Λίβανο. Γιατί αυτό είναι, τελικά, το φαγητό. Ένας τρόπος να συνδέονται οι ζωές, οι τόποι και οι άνθρωποι.
Και η αλήθεια είναι πως όσο και να αγάπησα τα φαλάφελ (που ζύμωσα με τα ίδια μου τα χέρια!) τη μεγαλύτερη σύνδεση την ένιωσα με το γλυκό κιουνεφέ. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το μόνο που έκανα για το γλυκό αυτό ήταν να βουτυρώσω το ταψί στο οποίο ψήθηκε, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να νιώσω την απόλυτη περηφάνια όταν με χαρά το είδα να ξεκολλάει πανεύκολα από τη φόρμα του και να γλιστράει με χάρη στην πιατέλα -στην οποία, ας το παραδεχτούμε, δεν έμεινε και για πολύ.
Η πρώτη μου σκέψη και το πρώτο μου σχόλιο στους βοηθούς του Σεφ, ήταν “ωραίο φαίνεται, παιδιά, αλλά εγώ σιροπιαστά δεν τρώω”. Φαντάζεστε, λοιπόν, τα γέλια που ακολουθήσαν όταν όχι μόνο έβαλα τρίτο (τρίτο;) κομμάτι γλυκό στο πιάτο μου, αλλά πήρα και όσο έμεινε και το φύλαξα στοργικά στο, κατά τα άλλα, άδειο μου ψυγείο. Ακούω ακόμα τη φωνή του Παύλου να μου λέει:
– Φίλε, τώρα που έμαθες, περιμένω την πρόσκληση για δείπνο. Και μη διανοηθείς να μου σερβίρεις βραστό αυγό!
Ευτυχώς, φεύγοντας πήραμε μαζί μας και τις συνταγές του Σεφ, οπότε η επιθυμία του Παύλου μπορεί πολύ εύκολα πια να γίνει πραγματικότητα! Και, εννοείται, θα δηλώσω συμμετοχή και στα επόμενα μαθήματα της Lidl Food Academy. Όχι μόνο γιατί πέρασα υπέροχα, αλλά κυρίως γιατί είναι ο μόνος τρόπος που έχω ως τώρα ανακαλύψει για δωρεάν ταξίδια! Δηλώστε κι εσείς συμμετοχή και πού ξέρετε, ίσως τελικά ταξιδέψουμε μια μέρα και μαζί.
