Ένα χρόνο μετά την τραγωδία στα Τέμπη και οι μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τη φρίκη συνεχίζονται. Ιστορίες οικογενειών που ορφάνεψαν μέσα σε μία νύχτα. Ιστορίες γονέων που εύχονται να ήταν αυτοί στη θέση των παιδιών τους… «να άναβαν εκείνα το καντήλι τους».
Μπορεί αυτή η ιστορία μιας μάνας, που θα δούμε πιο κάτω, να είναι λίγο διαφορετική, γιατί το παιδί της γλίτωσε από τύχη, όμως, επιβεβαιώνει ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση εκείνων των επιβατών.
Δες πιο κάτω την ανάρτησή της:
«Θα ήταν το πρώτο του ταξίδι με το τρένο. Θα τον φιλοξενούσαν οι συμφοιτητες του από τη Θεσσαλονίκη και μετά θα έφευγαν όλοι μαζί με το λεωφορείο για τη σχολή τους στην Κομοτηνή. Το αρχικό εισιτήριο θα ήταν για τις 28 Φεβρουαρίου, με το βραδινό τρένο, αλλά τον παρακαλέσαμε με τον πατέρα του να μείνει μαζί μας την Καθαρά Δευτέρα, να φάμε το βράδυ όλοι μαζί με την ησυχία μας και να μην τον τρέχουμε νυχτιάτικα στο σταθμό με τη μπουκιά στο στόμα. Μας έκανε το χατίρι και άλλαξε γνώμη: βαγόνι Β, θέση 22, αλλά μία μέρα μετά, την 1η Μαρτίου 2023, με το απογευματινό αυτή τη φορά τρένο.
Το πρωί εκείνης της μέρας, όπως κάθε μέρα, σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ, άλλαξα το νερό της Μίκας και γέμισα με κροκέτες το μπολάκι της. Μπήκα να χαζέψω λίγο στα σοσιαλ και έπεσα πάνω στα πρώτα βιντεο από τα Τέμπη. Άνοιξα την τηλεόραση – δεν βλέπω τηλεόραση και όποτε την ανοίγω είναι πάντα για κακό. Και μετά θυμάμαι ότι άρχισα να παγώνω και να μουδιαζω και να μενω για ώρα μολύβι στον καναπέ. Και μετά να ξεσπάω σε κλάματα. Και μετά να κάνω αψυχολόγητα πράγματα όπως να γεμίζω τάπερ για να τα πάρει το παιδί μαζί του στο ταξίδι!!!
Τώρα είμαι στο μπαλκόνι και βλέπω τον γιο μου να μπαίνει στο αυτοκίνητο των φίλων του για να κατέβουν όλοι μαζί στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Και σκέφτομαι ότι η χώρα έχει γεμίσει άδειες αγκαλιές, μάνες στα μαύρα, χαμελιές πεσμένες στο χώμα. Και σκέφτομαι ότι τα παιδιά μας τα έχουμε γαμησει. Εάν δεν τα δολοφονουμε, τα παρατάμε εκεί έξω να αγωνίζονται και να παλεύουν ακόμα και για τον αέρα που αναπνέουν. Και το κάνουμε χυδαία, κρυπτομενοι πίσω από εκείνο το “εσείς οι νέοι θα αλλάξετε τον κόσμο”.
Ή με τα παιδιά μας θα είμαστε ή με τους δολοφόνους τους.
Ή με τις μανάδες των δολοφονημενων παιδιών στα Τέμπη και αλλού ή με το κράτος – δολοφόνο.
Από τα σπλάχνα μου βγαίνει λυγμός βαρύς για τα παιδιά που δεν έστειλαν ποτέ απάντηση στο “πάρε με όταν φτάσεις” της μάνας τους και πηχτή, μαύρη κατάρα για τους δολοφόνους τους και όσους τους συγκαλύπτουν.»
