Ο Παναγιώτης Φραγκιαδάκης μιλά αποκλειστικά στο StudentLife για την σχέση του με τον αθλητισμό και την αγάπη του για το βόλεϊ. Ο Παναγιώτης ήταν από τους κύριους συντελεστές στην κατάκτηση του Πανεπιστημιακού Πρωταθλήματος Πετόσφαιρας Ανδρών με το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας αφού σαν λίμπερο κλήθηκε αρκετές φορές να δώσει στήριξη και βάθος στην ομάδα και τα κατάφερε.
Παναγιώτη πες μας λίγα λόγια για τον εαυτό σου.
Χαίρεται. Είμαι ο Παναγιώτης Φραγκιαδάκης και είμαι κατάγομαι από την Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα από την Χαλκίδα. Είμαι 19 χρονών και είμαι πρωτοετής στον κλάδο της Νομικής στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Αγαπώ το βόλεϊ και μου αρέσει η Κύπρος πάρα πολύ. Αγωνίστηκα στην Χαλκίδα, παιδικό κυρίως και κάποιες συμμετοχές με το ανδρικό στην Β’ Εθνική και Α’ και Β’ ΕΣΠΑ, έχω 2 χρονιές στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα με το λύκειο μου, την μία φτάσαμε στα τελικά και πήραμε την 4η θέση στην Ελλάδα (2013). Χάρη στον περσινό μου προπονητή αγωνίστηκα και ως ακραίος αλλά αγαπώ την θέση του λίμπερο ιδιαίτερα.
Είναι εύκολο να συνδυάζεις σπουδές και βόλεϊ;
Σίγουρα αν υπάρχει θέληση μπορείς να τα καταφέρεις όλα. Φυσικά πρέπει να γίνονται υποχωρήσεις και στα δύο. Κάποιες μέρες που θα έχεις σημαντικά παιχνίδια συγκεντρώνεσαι σε αυτά και κάποιες μέρες που έχεις εργασίες και εξετάσεις χάνεις και καμιά προπόνηση.
Ποιες είναι οι μελλοντικές σου βλέψεις;
Σίγουρα από τα γήπεδα δεν ζεις 100% και ειδικά στο βόλεϊ. Θα με ενδιέφερε οποιαδήποτε ευκαιρία για να παίξω όμως γιατί το βόλεϊ για μένα είναι χόμπι, ξεδίνω, γυμνάζομαι και γενικά νοιώθω καλά με τον εαυτό μου αλλά πρώτος στόχος για μένα είναι να πάρω πτυχίο στα 4 χρόνια για να αποδείξω και στους γονείς μου ότι μπορώ. Σίγουρα αυτά τα 4 χρόνια θα συνδυάζονται με βόλεϊ όπως και τα υπόλοιπα της ζωής μου όπως ευελπιστώ. Πάντως δεν θα σταματήσω το βόλεϊ. Ακόμα και 5η Εθνική εγώ θα παίζω για να νοιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου.
Ποιο είναι κατά την γνώμη σου το επίπεδο του Πανεπιστημιακού Αθλητισμού στην Κύπρο όσο αφορά το βόλεϊ;
Μπορώ να πω ότι είναι αρκετά καλό αλλά θέλει δουλειά ακόμα. Έρχομαι από μια χώρα που το βόλεϊ είναι σχετικά πιο ανεπτυγμένο αλλά οι προσπάθειες που γίνονται είναι αξιέπαινες. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι αθλητές, υπάρχουν παιχνίδια (όπως αυτά με αντίπαλο το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου) που έγινε γιορτή μέσα στο γήπεδο, με δυνατές άμυνες και επιθέσεις, θέληση, πάθος, όπου το αποτέλεσμα ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Αυτά τα παιχνίδια ήταν γιορτή του βόλεϊ και εκεί κέρδιζε πρώτα το βόλεϊ και μετά οι ομάδες. Θα ήταν καλύτερο για εμάς αν η ομάδα έκανε προπόνηση λίγο περισσότερο σαν σύνολο γιατί υπήρχαν κάποιες στιγμές αδράνειας που δεν ξέραμε τι να κάνουμε αλλά αυτό εξαρτάτε και από τα μαθήματα.
Υπάρχει η κατάλληλη κάλυψη – στήριξη από τα media και από τον κόσμο;
Το βόλεϊ θέλει λίγη διαφήμιση ακόμα, για να διαδοθεί και στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα. Τα media προτιμάνε το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ και υποτιμούν το βόλεϊ. Εμείς δεχθήκαμε στήριξη πάρα πολύ από τους οργανωμένους που σχεδόν δεν έχασαν κανέναν παιχνίδι και σήκωσαν και πανό στο τελευταίο παιχνίδι εμψυχώνοντας μας και τους ευχαριστούμε για αυτό. Ήταν ένα πολύ σημαντικό κίνητρο για εμάς και για όλους του αθλητές να υπάρχουν υποστηρικτές και κάλυψη. Στο τελευταίο παιχνίδι μετά τον τραυματισμό του Γιάννη (Γιαννουρής) και μετά που έπαθα και εγώ το διάστρεμμα και ξαναμπήκα μέσα κάπου αγχωθήκαμε και αυτοί μας έδιναν ώθηση. Σίγουρα δεν μπορούμε να παραλείψουμε την δουλειά που κάνει το StudentLife. Βρίσκεστε σε κάθε αγώνα με την κάμερα σας και την κάλυψη του αγώνα μέσω των άρθρων, τα αποτελέσματα και τις βαθμολογίες.
Μια συμβουλή για τους φοιτητές αθλητές.
Να μην παρατάνε ποτέ τον αθλητισμό και να τον συνδυάζουν με ότι και αν κάνουν στην ζωή τους. Δεν είναι ωραίο να παρατάς τα όνειρα σου. Επίσης είναι πολύ σημαντικό να κρατήσουμε τον ρατσισμό και την βία έξω από τα γήπεδα.
Θέλω να αφιερώσω το πρωτάθλημα αυτό στην οικογένεια μου. Στον πατέρα μου που μου έδινε κίνητρο όλα αυτά τα χρόνια για να συνεχίσω, στην μάνα μου που με αντέχει και κάνει τις θυσίες της και αυτή, στον αδερφό μου που με έχει ως πρότυπο και θέλω μια μέρα να γίνει καλύτερος από εμένα. Στους φίλους μου τόσο στην Ελλάδα που μου έχουν λείψει και εδώ στην Κύπρο που με στήριξαν σε όλα τα παιχνίδια. Θέλω να ευχαριστήσω τους προπονητές μου (κ. Χρίστο Αδάμ, κ. Γιάννη Ντεγιάννη, κ. Αλέξη Σμπυρίλη, κ. Αργύρη Μάρκου, κ. Δήμο Ζυμαράκη), τον καθένα ξεχωριστά γιατί ο καθένας με βοήθησε με τον δικό του τρόπο και τις δικές του συμβουλές και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Αδάμ γιατί εκτός από προπονητής ήταν και πατέρας μας τα πρώτα μας χρόνια στο βόλεϊ τόσο εμένα τόσο και στους συμπαίχτες μου στην Χαλκίδα. Επίσης τον κ. Σταύρο Σφυρίδη που δεν ήταν απλώς ένας τυχαίος άνθρωπος αλλά ένας παράγοντας που με βοήθησε πολύ στην ζωή μου. Τον θυμάμαι σε ένα παιχνίδι που με ένα του βλέμμα με ενδυνάμωσε, θα καταλάβει εκείνος τι εννοώ. Τέλος, πάντα ήθελα να αφιερώσω ένα σοβαρό τίτλο στην γιαγιά μου που έφυγε το 2011 γιατί εκείνη με έμαθε να κυνηγάω τα όνειρα μου και με βοήθησε πάρα πολύ. Ευχαριστώ τον Γιάννη Γιαννουρή, ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ τον πρώτο καιρό εδώ στην Κύπρο, και του εύχομαι καλή και γρήγορη ανάρρωση. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κα. Άρτεμις Παυλίδου για την ευκαιρία που μου έδωσε και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εσένα που μου δίνεις την ευκαιρία να πω κάποια πράγματα και στο StudentLife που κάνει αυτή την προσπάθεια για ανάδειξη των φοιτητών και του Πανεπιστημιακού Αθλητισμού.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!