Ζούμε σε μια χώρα, και σε μια περίοδο που όταν ακούμε την φράση «ο Αθλητισμός ενώνει» γελάμε. Γελάμε, αλλά θέλουμε κατά βάθος να κλάψουμε. Γιατί τα κάναμε θάλασσα, γιατί έχουμε χάσει την αγάπη μας για τον Αθλητισμό, γιατί δεν είμαστε άξιοι να έχουμε μπροστά μας αθλητές. Όλα αυτά γιατί; Πώς προέκυψε αυτή η συμπεριφορά, αυτή η αντιμετώπιση; Ο κόσμος πλέον δεν πάει στο γήπεδο για να δει μπάλα. Ας το παραδεχτούμε αυτό για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω. Οι περισσότεροι πάνε στο γήπεδο για να βρίσουν, να φωνάξουν, να χτυπήσουν και να χτυπηθούν αν χρειαστεί. Χαρακτηριστικά θυμάμαι, σε αγώνα της αγαπημένης μου ομάδας, τους οργανωμένους οπαδούς μας να φωνάζουν επί 90 λεπτά συνθήματα εναντίων της ΚΟΠ, της αστυνομίας και του κράτους. Με ξάφνιασε γιατί πρώτη φορά άκουγα επί 90 λεπτά, να βρίζουν κάποιους άλλους και να μην στηρίζουν την ομάδα τους.
Αυτή η ιστορία όμως έχει ειπωθεί σε εκατοντάδες άρθρα χωρίς να καταλήγουμε κάπου συγκεκριμένα. Καταλήξαμε όμως στο ότι μας λείπει κάτι πάρα πολύ σημαντικό που για χρόνια το αγνοούμε. Μας λείπει η Αθλητική Παιδεία. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο καλά ξέρεις την ιστορία του ποδοσφαίρου, δεν έχει να κάνει με στατιστικά, δεν έχει να κάνει με αριθμούς, δεν έχει να κάνει με γκολ και επιδόσεις. Έχει να κάνει με την ενότητα που προσφέρει ο Αθλητισμός. Το αίσθημα της ενότητας και της αγάπης που μόνο αθλητές μπορούν να καταλάβουν. Αυτό δεν το διδαχθήκαμε ποτέ. Ναι, όσο παράξενο και αν ακούγεται, μπορεί να διδαχθεί. Όπως μπορούν τα μέσα και η κοινωνία να δημιουργήσουν κόντρες, συγκρίσεις (Μέσι – Ρονάλντο) και ίντριγκες έτσι μπορούν να διδάξουν και την Αθλητική Παιδεία.
*Χειροσφαιριστές του Πανεπιστημίου Κύπρου και του Πανεπιστημίου Λευκωσίας
Αυτή η Παιδεία όμως υποβόσκει κάπου. Κάπου που έμεινε άθικτο από τις μεγάλες ίντριγκες και τα υπέρογκα ποσά. Ο Πανεπιστημιακός Αθλητισμός. Εκεί όπου οι αθλητές αγωνίζονται, όχι μόνο απέναντι σε αντιπάλους αλλά και απέναντι στον χρόνο – στον χρόνο που θα αφιερώσουν στο διάβασμα τους και σε αυτόν που θα αφιερώσουν στον Αθλητισμό. Δεν το πίστευα, όμως το είδα. Σταμάτησα να πιστεύω στην αθλητική αλληλεγγύη και αγάπη. Αλλά το ένοιωσα. Φοιτητές να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό στο γήπεδο και την ίδια ώρα να σκέφτονται τα μαθήματα τους. Αυτό τους ένωνε και αυτό τους έκανε να είναι, αθλητικά, μονιασμένοι. Δεν έπαιζαν ίντριγκες, μεταγραφές και παρασκήνια. Έπαιζαν άτομα που θέλουν να αθλούνται, επαγγελματίες και μη.
Τα παιχνίδια στον Πανεπιστημιακό Αθλητισμό; Άκρως ανταγωνιστικά. Οι προπονητές και οι αθλητές; Άκρως προσηλωμένοι στην νίκη αλλά και στην εμπειρία. Το πνεύμα αγάπης; Προφανές, αφού μόλις τελειώνει το παιχνίδι οι αθλητές και οι αθλήτριες δίνουν τα χέρια και αγκαλιάζονται. Κάποιοι από αυτούς είναι ήδη συμπαίχτες και συμπαίχτριες στις επαγγελματικές τους ομάδες. Κάποιοι άλλοι όχι. Δεν νοιώθουν μίσος όμως.
1Υπάρχουν οι εντάσεις, υπάρχουν οι αψιμαχίες στο παιχνίδι, υπάρχει η ένταση. Λείπει όμως το μίσος που σκοτώνει την Αθλητική Παιδεία.*Υπεύθυνοι Αθλητικών Γραφείων Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου και Frederick University
Σε αυτό παίζουν σημαντικό ρόλο οι προπονητές καθώς και οι εκπρόσωποι των αθλητικών γραφείων των διαφόρων Πανεπιστημίων. Το πνεύμα αυτό, καλλιεργήθηκε από αυτούς αφού ναι μεν μπαίνουν στο γήπεδο με σκοπό μόνο την νίκη αλλά οι πλάκες και η αλληλοεκτίμηση με τον αντίπαλο συνάδελφο δεν τελειώνουν ποτέ. Μπαίνει μια παύση κατά την διάρκεια του παιχνιδιού και μετά ξεκινούν και πάλι. Σάστισα όταν βίωσα για πρώτη φορά ένα τέτοιο γεγονός. Σε ένα αγώνα μεταξύ 2 αντιπάλων πανεπιστημίων παιζόταν η 2η και 3η θέση. Η ένταση στο ζενίθ, η δίψα για την νίκη και από τις 2 πλευρές ακόμα πιο ψηλά. Τέλειωσε ο αγώνας με ελάχιστη διαφορά. Και όμως, μου ζήτησαν οι δύο εκπρόσωποι των πανεπιστημίων (που ήταν και προπονητές) να τους βγάλω φωτογραφία αγκαλιασμένους και σκασμένους στα γέλια. Σκεφτόμουν, «αυτό δεν είναι σωστό, ωχ, στάσου μια χαρά σωστό είναι αλλά δεν το συνήθισες ακόμα». Ζήλεψα. Ζήλεψα που δεν μπορούσα να νοιώσω όπως ένιωθαν. Έχοντας καλές σχέσεις με όλους τους εκπρόσωπους των Πανεπιστημίων φοβόμουν πως άμα τσακωθούν θα διχαστώ. Πλέον κατάλαβα πως δεν χρειάζεται. Γιατί αυτοί κατέχουν από Αθλητική Παιδεία. Εγώ ακόμη την μαθαίνω.
*Ομάδες Καλαθόσφαιρας Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου και Πανεπιστημίου Λευκωσίας
Γιατί όμως ένα τόσο ωραίο περιβάλλον χρήζει μιας τόσο απαξιωτικής συμπεριφοράς; Γιατί τα μέσα εγκατέλειψαν αυτό το τομέα; Γιατί η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για το περιβάλλον αυτό; Τα γιατί αμέτρητα και δυστυχώς δεν έχουν απαντήσεις. Προτιμώ να πιστεύω πως δεν έχουν απαντήσεις, παρά να σκεφτώ πως όλα γίνονται για το χρήμα. Το StudentLife.com.cy μου έδωσε αυτή την ευκαιρία. Και σκοπεύω να την εκμεταλλευτώ. Γιατί έχω πολλά να μάθω από αυτούς τους ανθρώπους. Όπως έχει να μάθει και η κοινωνία μας. Που κακώς πιστεύουν ότι έχουν πιο σημαντικά θέματα να ασχολούνται. Οι γονείς τρομαγμένοι φοβούνται για τον τρόπο που εξελίσσεται η νεολαία και δεν δίνουν σημασία σε αυτά. Έλα όμως που όλα αυτά είναι μια μηχανή. Η Αθλητική Παιδεία είναι κάπου εκεί, ανάμεσα στα άλλα κομμάτια. Αν δεν δουλέψει και αυτό τότε υπολειτουργούν και τα υπόλοιπα.
