Δεν ξέρω αν θα ταυτιστείτε όλοι με αυτό το άρθρο, ξέρω όμως ότι αρκετούς θα σας κάνει να αναπολήσετε και να αναλογιστείτε τι άλλαξε. Η ιστορία δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας, παρόλο που θα ήθελα να ήταν. Γιατί; Γιατί δεν πιστεύω ότι παλιά ήταν αλλιώς, γιατί τσακώνομαι με τους μεγαλύτερους όταν λένε ότι οι παλιές εποχές ήταν καλύτερες.
Θυμάμαι όταν σχόλαγα από το σχολείο να αφήνω την τσάντα στο πάτωμα και να τρέχω για φαΐ. Όχι, γιατί πεινούσα ιδιαίτερα, αλλά γιατί όσο πιο γρήγορα χώνευα τόσο πιο γρήγορα θα πήγαινα για μπάλα. Η μητέρα μου ήταν στην δουλειά. Όταν μας έπαιρνε τηλέφωνο να δει αν διαβάσαμε εγώ έλεγα πως θα διαβάζω από τις 2:30 μέχρι και τις 4 και μετά θα πήγαινα για μπάλα. Κάπου εκεί ξεκινούσε κάθε μέρα μια μονομαχία που έβγαζε νικητή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εμένα.
Μην γελιέστε, ήταν αρκετές οι φορές που σκούπισα/σφουγγάρισα το σπίτι, έπλενα τα πιάτα, άπλωνα τα ρούχα και άλλα για να πάω στο γήπεδο χωρίς προβλήματα. Γήπεδο είπα; Ναι, μην φανταστείτε κάτι σπουδαίο. Αυτό που είχαμε οι περισσότεροι. Ένα γήπεδο του μπάσκετ, πρέμιξ για μας τους κοινούς θνητούς. Το οποίο είχε για ‘πόρτες’ 2 κάλαθους μαύρους στην κάθε πλευρά. Όταν σπάζαμε τον ένα φυσικά, ο στύλος του καλαθιού μετατρεπόταν στην μια πλευρά της ‘πόρτας’.
Μιας και μίλησα για πρέμιξ. Προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να κρατηθώ όρθιος για να μην πέσω. Βλέπετε, όταν πέσεις στο πρέμιξ δεν την γλυτώνεις απλώς με γδαρσιματάκια. Αυτά είναι για τις ταινίες. Δεν προσπαθούσα να μην πέσω γιατί θα πονούσα, ούτε γιατί φοβόμουν το αίμα. Ο λόγος ήταν ότι αν πήγαινα σπίτι γεμάτος μελανιές και γδαρσίματα, φοβόμουν πως δεν θα με άφηναν οι δικοί μου να πάω την επόμενη μέρα στο γήπεδο.
Βράδιαζε, δεν είχαμε προβολείς. Παίζαμε μέχρι να μην βλέπαμε ο ένας τον άλλον. Ακόμα και όταν δεν βλέπαμε ο ένας τον άλλο συνεχίζαμε. Ειδικά αν είμασταν πίσω στο σκορ. Σπίτι με περίμεναν οι φωνές των δικών μου. Γιατί; Γιατί, νύχτωσε και γιατί την άλλη μέρα είχα διαγώνισμα. 6 χρόνια δημοτικό, 6 χρόνια γυμνάσιο – λύκειο πέρασαν το ίδιο ομαλά. Τέλειωσα το λύκειο με γενικό 17 και 8/12. Δεν διάβαζα. Τα έπιανα από την τάξη, αλλά δεν με θεωρώ ξερόλα. Δεν με θεωρώ παιδί θαύμα. Θεωρώ πως η χαλάρωση που είχα κάθε απόγευμα, γέμιζε τις μπαταρίες μου για την επόμενη μέρα. Η χαρά και η ευφορία που ένιωθα κάθε απόγευμα, ήταν αρκετά για να γεμίζουν τον εγκέφαλο μου με γνώσεις κάθε μέρα. Πώς αλλιώς τελείωσα το Λύκειο, χωρίς να κουραστώ στο διάβασμα; Το ξαναλέω. Δεν ήμουν ποτέ το παιδί-ξερόλας-θαύμα. Η αδερφή μου ίσως να ήταν αφού πάντα έφερνε 20άρια. Αν όχι, τότε ήταν 19άρια.
Ήμουν σημαντικός όμως σε κάτι. Σε κάτι που μου έδινε κύρος. Με ανέβαζε στα μάτια των άλλων. Είχα μπάλα! Ναι κάποτε αυτό ήταν επιτυχία.
Κάποτε αυτό σου έδινε κύρος. Τώρα έχουν από 10 μπάλες ο καθένας. Δεν τους κατηγορώ. Και καλά κάνουν να έχουν 10 μπάλες. Μακάρι να χρησιμοποιούσαν έστω και μία! Όσο κύρος και να είχα όμως, είχα και κάτι κακό. Ήμουν ο παχουλός της παρέας. Οπότε τις πλείστες φορές κατέληγα τερματοφύλακας. Ώσπου κατάλαβαν πως έχω δυνατό σουτ. Και έτσι το βάρος μου δεν επηρέασε. Άσχετα πως με το δυνατό σουτ πλήρωσα πάρα πολλές φορές τα σπασμένα παράθυρα του σχολείου στο οποίο παίζαμε.
Κάπου εδώ περιμένετε να μιλήσω για τη νέα γενιά. Να πω ότι δεν τα κάνουν αυτά που κάναμε εμείς. Δεν θα μιλήσω. Θα μιλήσω για εμάς. Θυμάμαι 30ριδες να έρχονται στο γήπεδο να παίζουν σαν μικρά παιδιά μαζί μας. Αντί να τους φωνάζει η μάνα τους κάθε μισή ώρα, τους φώναζε η γυναίκα τους. Όμως ήταν εκεί. Έκαναν σαν μικρά παιδιά κάθε φορά που σκόραραν. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς, είχαν αγωνιστεί και σε επαγγελματικές ομάδες. Το βλέμμα τους όταν σκόραραν, βρίσκοντας τον κάλαθο και μέσα, ήταν μοναδικό. Εμείς χαθήκαμε.
Κατηγορούμε τη νέα γενιά, αλλά είμαστε χειρότεροι. Αυτοί δεν τα έζησαν. Εμείς τα ζήσαμε. Δεν ξέρουν τι θα πει να κανονίζεις ραντεβού για μπάλα από το λεωφορείο. Δεν ξέρουν τι σημαίνει να βγαίνεις από το σπίτι και να χτυπάς πόρτες με την ελπίδα να σου ανοίξουν οι ίδιοι και όχι η μάνα τους για να σου πει πως ο φίλος σου έχει διάβασμα.
Επειδή μίλησα πολύ πάμε στο ζουμί. Πάρτε μια μπάλα, και φτιάξτε αλάνες, φτιάξτε Καμπ Νου σε πρέμιξ, φτιάξτε την ονειρική σας ομάδα με τους φίλους σας. Δεν έχετε τίποτα να χάσετε!
Δες επίσης: Παιδιά των ’90s ενωθείτε!
